ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ၏ ကမ္ဘာ့အဆင့်မှီ ပညာရေးစနစ်တည်ဆောက်ထားနိုင်မှုနှင့်ပတ်သက်ပြီး ဘာတွေသိထားသင့်သလဲ

 

နိဒါန်း

ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ၏ ပညာရေးစနစ်သည် ကမ္ဘာ့အဆင့်အတန်းတစ်ခုတွင် ရပ်တည်နေပြီး အဘယ့်ကြောင့် ကမ္ဘာ့အကောင်းဆုံးထဲတွင်ရှိနေရခြင်း၊ ဗီယက်နမ်အစိုးရ၏ ပညာရေးစနစ်တည်ဆောက်ထားပုံနှင့် ကျောင်းဆရာ/ဆရာမများ အပေါ် လေ့ကျင့်၊ စီမံခန့်ခွဲမှုများကို သုံးသပ်ဖော်ပြပေးပါမည်။

ဖော်ပြချက်

ဗီယက်နမ်နိုင်ငံကို စတင်တည်ထောင်ခဲ့သည့် ဟိုချီမင်း(Ho chi Minh)သည် နိုင်ငံဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးအတွက် ကောင်းမွန်သည့် လမ်းကြောင်းများ ဖန်တီးပေး ခဲ့ပါသည်။ ၎င်း၏ မူဝါဖြစ်သည့် “၁၀ နှစ်တာ အကျိုးအတွက်ဆို အပင်စိုက်၊ နှစ် ၁၀၀ အကျိုးအတွက်ဆို ပညာတတ်လူသားအရင်းအမြစ် မွေးထုတ်ပါ”ဆိုသည့် ဆိုရိုးအတိုင်း ပညာရေးစနစ်ကိုအဆင့်မြှင့်နိုင်ရန် ကြိုးပမ်းခဲ့ပါသည်။ ဗီယက်နမ်နိုင်ငံသည် နှစ်စဉ်စီးပွားရေး ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လျက် ရှိသော်လည်း နိုင်ငံသားတစ်ဦးစီ၏ GDP သည် အမေရိကန်ဒေါ်လာ ၃,၇၆၀ သာ ရှိပြီး ဒေသတွင်းနိုင်ငံများဖြစ်သည့် မလေးရှားနှင့် ထိုင်းနိုင်ငံတို့ထက် နည်းပါးလျက် ရှိနေသေးပါသည်။ သို့သော်လည်း ဗီယက်နမ်နိုင်ငံအနေဖြင့် ဟိုချီမင်း၏ ပညာရေးနှင့် ပတ်သက်သည့် အတွေးအခေါ်အတိုင်း ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်အောင် ဆက်လက်အကောင် အထည်ဖော်လျက်ရှိပါသည်။

ဗီယက်နမ်နိုင်ငံမှ ကလေးသူငယ်များသည် ကမ္ဘာပေါ်ရှိ အကောင်းဆုံး ပညာရေးစနစ်များထဲမှ စနစ်တစ်ခုအတွင်း ပညာသင်လျက်ရှိပြီး နိုင်ငံတကာ၏ သုတေသနပြုချက်များအရ ဗီယက်နမ်ကျောင်းသားများ၏ စာဖတ်ခြင်း၊ သင်္ချာနှင့် သိပ္ပံ ဘာသာရပ်များတွင် ထူးချွန်ကြကြောင်းတွေ့ရှိရပါသည်။ ကမ္ဘာ့ဘဏ်၏ နောက်ဆုံးစစ်တမ်းများအရ ဗီယက်နမ်ကျောင်းသားများသည် မလေးရှားနိုင်ငံနှင့် ထိုင်းနိုင်ငံတို့ရှိ ကျောင်းသားများထက် ထူးချွန်ပြီး နိုင်ငံချမ်းသာသည့် ဗြိတိန်နှင့် ကနေဒါနိုင်ငံ ကျောင်းသားများထက် ထူးချွန် နေသည်ကို တွေ့ရပါသည်။ ကျောင်းသားများ၏ စာသင်ကြားမှု အလေ့အကျင့်သည် အတူနေမိဘများ၊ ကြီးပြင်းလာသည့် ပတ်ဝန်းကျင်နှင့် အဓိကသက်ဆိုင်နေပါသည်။ ၂၀၂၀ ပြည့်နှစ်တွင် Stockholm စီးပွားရေးကျောင်းမှ ပါမောက္ခ Abhijeet Singh သည် အီသီယိုးပီးယား၊ အိန္ဒိယ၊ ပီရူးနှင့် ဗီယက်နမ်နိုင်ငံတို့မှ ကျောင်းသားများပါဝင်သည့် Identical စာမေးပွဲ ရလဒ်များအရ ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ၏ အသက် ၅ နှစ်နှင့် ၈ နှစ်အရွယ် ကျောင်းသားများသည် အခြားနိုင်ငံမှကျောင်းသားများထက် ပိုမိုထူးချွန်သည်ကို တွေ့ရှိခဲ့ပါသည်။ အသက် ၁ နှစ် ကြီးလေ ကလေးငယ်များ၏ အမြှောက်သင်္ချာပုစ္ဆာများ ဖြေရှင်းနိုင်စွမ်းသည် ၂၁ ရာခိုင်နှုန်းထိ တိုးမြှင့်လာကြကြောင်း ဖော်ပြထားပါသည်။

ဗီယက်နမ်နိုင်ငံကျောင်းများသည် အခြားဆင်းရဲသည့် နိုင်ငံများနှင့်မတူဘဲ တိုးတက်ကောင်းမွန်လျက်ရှိနေပါသည်။ ကမ္ဘာ့ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ရေးစင်တာ၏ သုတေသန အချက်အလက်များအရ ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံ ၈၇ နိုင်ငံမှ ၅၆ နိုင်ငံတို့၏ ပညာရေးစနစ်သည် ၁၉၆၀ ပြည့်နှစ်ကတည်းက ပျက်စီးယိုယွင်းလာခဲ့သော်လည်း ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ ပညာရေး မှာမူ ကောင်းမွန်လျက်ရှိပါသည်။ ထိုသို့ကောင်းမွန်လာရခြင်းမှာ ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ၏ ကျောင်းဆရာ၊ ဆရာမများ၏ အရည်အချင်း/ အရည်အသွေး(Caliber)မှာ ထိုသို့တိုးတက်ရခြင်း၏ အကြောင်းအရင်းတစ်ခု ဖြစ်သည်ဟုဆိုသည်။ ဗီယက်နမ်နိုင်ငံမှ ဆရာ/ဆရာမများသည် အခြားနိုင်ငံမှ ဆရာ/ဆရာမ များထက် ထူးခြားကောင်းမွန်နေခြင်းမဟုတ်ဘဲ ၎င်းတို့၏ ထိရောက်စွာ စာသင်ကြား နိုင်ခြင်းက တိုးတက်ရခြင်း၏ အဓိကအချက်ဖြစ်နေပါသည်။ အိန္ဒိယနှင့် ဗီယက်နမ်နိုင်ငံကျောင်းသားတို့ ယှဉ်ပြိုင်သည့် သင်္ချာဘာသာရပ်ဆိုင်ရာ စာမေးပွဲ ရလဒ်များကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ကျောင်းဆရာ၊ ဆရာမများ၏ ထိရောက်စွာ စာသင်ကြားမှု အရည်အချင်းများ ကွာခြားချက်ရှိနေ သည်ကို တွေ့ရှိရပါသည်။ ထိုသို့ ဗီယက်နမ်ကျောင်းဆရာ၊ ဆရာမများအနေဖြင့် ၎င်းတို့၏ စာသင်ကြားရေးတာဝန်တွင် ထူးချွန်နေကြခြင်းမှာ အစိုးရမှ ကောင်းစွာလေ့ကျင့် ပေးထားခြင်းနှင့် စီမံခန့်ခွဲမှုကောင်းခြင်းကြောင့်ဖြစ်ပါသည်။ ဆရာ/ဆရာမများ အနေဖြင့် ပညာရပ်ဆိုင်ရာ သင်တန်းများစွာတက်ရောက်ရပြီး စာသင်ခန်းအတွင်း ကျောင်းသားများစိတ်ဝင်စားမည့် သင်ကြားရေးနည်းလမ်းများအား လွတ်လပ်စွာ အသုံးပြု နိုင်ခွင့် ပေးထားပါသည်။ ဝေးလံခေါင်ဖျားသည့် ဒေသများတွင် တာဝန်ကျရောက်သည့် ကျောင်းဆရာ၊ ဆရာမများအတွက်လည်း လစာနှုန်းထားများ ပိုမိုသတ်မှတ်ထားပြီး ဆရာ/ဆရာမများ၏ အရည်အချင်းသတ်မှတ်ချက်ကိုလည်း ကျောင်းသားများ၏ အရည်အသွေးပေါ်တွင်မူတည်၍သတ်မှတ်ပေးပါသည်။ ထူးချွန်သည့်ကျောင်းသားများ မွေးထုတ်ပေးနိုင်ပါက အကောင်းဆုံးဆရာ/ဆရာမဆုကို ပေးအပ်လေ့ရှိကြောင်း ဖော်ပြထားပါသည်။

ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ ပညာရေးစနစ်သည် အထက်တွင် ဖော်ပြထားသည့် ကောင်းမွန်ခြင်းများ ရှိသကဲ့သို့ ပညာရေးဝန်ထမ်းများကို ကွန်မြူနစ်ပါတီမှတစ်ဆင့် ပြန်လည်ထိန်းချုပ်ထားခြင်းများလည်းရှိပါသည်။ ကွန်မြူနစ်ပါတီအနေဖြင့် ပညာရေး ကဏ္ဍကို အောက်ခြေအဆင့်အထိ စိမ့်ဝင်ထားပြီး ကျောင်းအုပ်ကြီးများသည် ကွန်မြူနစ် ပါတီဝင်များဖြစ်ကြပါသည်။ သို့သော်လည်း ထိုကဲ့သို့ပါတီနှင့် ပြန်လည်ထိန်းကျောင်း ထားမှုသည် အခြားသော ထိရောက်မှုများလည်းရှိနေ ပါသည်။ ပြည်နယ်များအနေဖြင့်လည်း ၎င်းတို့ဘတ်ဂျက်၏ ၂၀ ရာခိုင်နှုန်းကို ပညာရေးကဏ္ဍအတွက် အသုံးပြုရပါသည်။ ထိုလုပ်ဆောင်ချက်က ဒေသအလိုက်တန်းတူညီမျှရေးကို ဖြစ်စေသည့်အပြင် ပါတီအနေဖြင့် နိုင်ငံ၏ ပညာရေးအား အနီးကပ်စောင့်ကြည့်နေပြီး ကျောင်းသင်ရိုးညွှန်းတမ်းနှင့် သင်ကြားရေးစံနှုန်းများကို အချိန်နှင့်တစ်ပြေးညီ အဆင့်မြှင့်တင်နေပါသည်။ ဗီယက်နမ် လူ့အဖွဲ့အစည်းကလည်း ထိုစနစ်ကို လက်ခံပံ့ပိုးပေးကြသည့်အပြင် ပြည်သူများသည် ပညာရေးကဏ္ဍကို ဦးစားပေးကြပါသည်။ ဗီယက်နမ်နိုင်ငံမှ ငွေကြေးမပြည့်စုံသည့် မိဘများသည်ပင် ၎င်းတို့ သား/သမီးများကို အချိန်ပိုပညာသင်ကြားနိုင်ရန် ငွေကြေး စိုက်ထုတ်ကြပါသည်။ ထို့ပြင် ကျောင်းသားမိဘများသည် အကောင်းဆုံး ဆရာ/ဆရာမဆု ရရှိထားသည့် ကျောင်းများကို ဦးစားပေးရွေးချယ်လေ့ရှိကြောင်း ဖော်ပြထားပါသည်။

ထိုကဲ့သို့သော ကောင်းမွန်သည့်စနစ်များက ဗီယက်နမ်နိုင်ငံအတွက် များစွာ အကျိုးဖြစ်ထွန်းစေပြီး ပညာရေးကျောင်းများ တိုးတက်ကောင်းမွန်ခြင်းကြောင့် နိုင်ငံ၏ စီးပွားရေးသည်လည်း ကျွဲကူးရေပါ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်လာခြင်းဖြစ်ပါသည်။ သို့သော်လည်းဗီယက်နမ်ကျောင်းများအနေဖြင့် ခေတ်စနစ်၏လိုအပ်ချက်ဖြစ်သော နည်းပညာမြင့် လုပ်သားများ မွေးထုတ်ရာတွင် လိုအပ်ချက်ရှိနေပါသေးသည်။ ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်မှုကြောင့် မြို့ပြများတွင် လူနေထိုင်မှုများပြားလာပြီး စာသင်ကျောင်းများတွင် မနိုင်ဝန်ထမ်း နေရခြင်းများလည်းရှိနေပြီး ဆရာ/ဆရာမများအနေဖြင့်လည်း လစာကောင်းသည့် ပုဂ္ဂလိကကျောင်းများကို ပြောင်းရွှေ့လိုနေကြသည်များလည်းရှိနေပါသည်။ ဗီယက်နမ် အစိုးရအနေဖြင့် ထိုလိုအပ်ချက်များကို ကိုင်တွယ်ဖြေရှင်းနိုင်မည်ဆိုပါက ဗီယက်နမ် နိုင်ငံ၏ ပညာရေးစနစ်သည် စဉ်ဆက်မပြတ် တိုးတက်မည်ဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြထားပါသည်။

တွေ့ရှိသုံးသပ်ချက်

ဆောင်းပါးတွင် ဗီယက်နမ်နိုင်ငံသည် ဖွံ့ဖြိုးဆဲနိုင်ငံဖြစ်သော်လည်း ပညာရေး စနစ်မှာ ဖွံ့ဖြိုးပြီးနိုင်ငံအချို့ထက် သာလွန်နေကြောင်းကို သုတေသနအချက်အလက် များဖြင့် သုံးသပ်ရေးသားထားပြီး အစိုးရ၏ စီမံခန့်ခွဲမှုနှင့် မူဝါဒကောင်းမွန်ခြင်း၊ ဆုပေးဒဏ်ပေးစနစ်ကောင်းခြင်းနှင့် ပြည်သူများအနေဖြင့်လည်း ပညာရေးကို အားပေးကြခြင်းကြောင့် ထိုသို့ ကောင်မွန်ရခြင်းဖြစ်ကြောင်း သုံးသပ်ထားသည်ကို တွေ့ရှိရပါသည်။ ဗီယက်နမ် နိုင်ငံသည် လွန်ခဲ့သည့် ဆယ်စုနှစ်များကတည်းက ပညာရေးစနစ်တိုးတက်ကောင်းမွန်အောင် တစ်စိုက်မတ်မတ် ကြိုးပမ်းလုပ်ဆောင်ခဲ့ပါသည်။ ၂၀၁၈ ခုနှစ် နိုင်ငံတကာကျောင်းသား အကဲဖြတ်ရေး အစီအစဉ်တစ်ခု၏ အချက်အလက်များအရ သိပ္ပံဘာသာရပ်တွင် ဗီယက်နမ်ကျောင်းသားများ၏ အဆင့်သည် နိုင်ငံပေါင်း ၇၂ နိုင်ငံအနက်မှ အဆင့် ၈ နေရာကိုရရှိခဲ့ပြီး ဗီယက်နမ်နိုင်ငံ၏ အသက် ၁၅ နှစ်နှင့်အထက် ကျောင်းတက်နှုန်းသည် ၉၇.၄ ရာခိုင်နှုန်းရှိပြီး မူလတန်းကျောင်းနှင့် အလယ်တန်းကျောင်းများတွင် ၉၉ ရာခိုင်နှုန်းနှင့် ၉၀ ရာခိုင်နှုန်းထိ ရှိသည်ဟု သိရှိရပါသည်။ ထို့ပြင် ဗီယက်နမ်အစိုးရသည် ၎င်းတို့ ဒေသဆိုင်ရာ ဘတ်ဂျက်၏ ၂၀ ရာခိုင်နှုန်းကို ပညာရေးစနစ်တွင် အသုံးချလျက်ရှိပြီး ကမ္ဘာပေါ်တွင် ပညာရေးကဏ္ဍနှင့်ပတ်သက်၍ အမြင့်ဆုံး ဘတ်ဂျက်သုံးစွဲမှုဖြစ်ကြောင်း တွေ့ရှိရပါသည်။ အရှေ့တောင်အာရှ မူလတန်းသင်ရိုးညွှန်းတမ်းအစီအစဉ်အရ မူလတန်း ကျောင်းသားများ၏ သင်ယူမှုရလဒ်များ၌ ဗီယက်နမ်နိုင်ငံသည် အရှေ့တောင်အာရှ နိုင်ငံများတွင် ပထမအဆင့်သတ်မှတ်ခံရပြီး ဗီယက်နမ်၊ လာအို၊ ကမ္ဘောဒီးယား၊ မလေးရှား၊ မြန်မာနှင့် ဖိလစ်ပိုင်နိုင်ငံတို့ပါဝင်သည့်နိုင်ငံ ၆ နိုင်ငံအနက် ဗီယက်နမ်နိုင်ငံမှ မူလတန်းကျောင်းသားများသည် စာမေးပွဲ၊ စာအရေးအသားနှင့် သင်္ချာစသည့် ကျွမ်းကျင်မှု သုံးခုတွင် ပထမနေရာတွင် ရရှိခဲ့ပါသည်။

မြန်မာနိုင်ငံတွင် ကိုလိုနီခေတ် ၁၈၄၇ ခုနှစ်တွင် ဗြိတိန်နိုင်ငံ၏ ပညာရေး စနစ်ကို အခြေခံကာ အစိုးရအထက်တန်းကျောင်းတစ်ခုကို စတင်ဖွင့်လှစ်နိုင်ခဲ့ပါသည်။ထိုမှတစ်ဆင့် ကိုလိုနီစနစ်မှရရှိသည့် ခေတ်မီပညာရေးဖြင့် မြန်မာနိုင်ငံ၏ ပညာရေး စနစ်သည် ၁၉၅၀ ပြည့်နှစ် ဝန်းကျင်ခန့်တွင် ကောင်းမွန်သည့် ပညာရေးစနစ်ရရှိ ခဲ့သော်လည်း တစ်နိုင်ငံလုံးအား လွှမ်းခြုံနိုင်သည့် ပညာရေးစနစ်တစ်ခု မတည်ဆောက် နိုင်ခဲ့ပါ။ ထိုအချိန်မှစ၍ အစိုးရအဆက်ဆက်အနေဖြင့် မိမိတို့ကိုယ်ပိုင်ခေတ်မီသော ပညာရေးစနစ်ကို တည်ဆောက်ရန်ကြိုးပမ်းခဲ့ကြသော်လည်း လက်ရှိတွင် မြန်မာနိုင်ငံ၏ပညာရေးစနစ်သည် ကမ္ဘာပေါ်တွင် အဆင့် ၁၄၀ တွင် ရောက်ရှိနေသည်ကို တွေ့ရှိရ ပါသည်။ သို့သော်လည်း စာတတ်မြောက်မှုနှုန်းမှာ ၉၃.၀၉ ရာခိုင်နှုန်း ရှိနေသည် ကိုလည်း တွေ့ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် မြန်မာနိုင်ငံအနေဖြင့် တစ်နိုင်ငံလုံးလွှမ်းခြုံ ဖြန့်ကြက်နိုင်သည့် ပညာရေးစနစ်ကို တည်ဆောက်နိုင်ခဲ့သော်လည်း ဒေသတွင်းနှင့် ကမ္ဘာ့အဆင့်မီပညာရေးစနစ်အဖြစ်သို့ တက်လှမ်းရန် လိုအပ်ချက်ရှိနေသေးကြောင်းတွေ့ရှိရပါသည်။

မြန်မာနိုင်ငံဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်စေရန် မရှိမဖြစ်လိုအပ်သော ပညာရည်မြင့်မားရေးနှင့် လူသားအရင်းအမြစ် မွေးထုတ်နိုင်ရေးအတွက် အစိုးရအဆက်ဆက် မူဝါဒများချမှတ် ဆောင်ရွက်နေသော်လည်း အများစုဖြစ်သော ကျေးလက်နေပြည်သူများမှာ ဝင်ငွေ နည်းပါးသည့်အတွက် သားသမီးများပညာရေးကို ဦးစားမပေးနိုင်ခြင်း၊ သင်ကြားသော ဆရာ/ဆရာမများကိုလည်း တိုးတက်ပြောင်းလဲနေသော နည်းပညာနှင့် သင်ကြားရေး နည်းစနစ်များကို နားလည်တတ်ကျွမ်းလာအောင် လေ့ကျင့်ပေးနိုင်မှု အားနည်းခြင်း၊ အချို့မှာလည်း ကိုယ်ပိုင်ခံယူချက်၊ ယုံကြည်ချက် လွဲမှားနေခြင်း၊ တရားမဝင် ကျောင်းပြင်ပ ပညာသင်ကြားရေးကို ဦးစားပေး ဆောင်ရွက်လာကြခြင်း၊ မူဝါဒများကောင်းသော်လည်း အကောင်အထည်ဖော် ဆောင်ရွက်ရာတွင် အားနည်းချက်များရှိနေခြင်း၊ မြန်မာကျောင်းသားများအတွင်း ၎င်းတို့၏ ပင်ကိုယ်စွမ်းရည်အရ စွမ်းရည်မြင့်မားပြီး ထူးချွန်သူ များစွာ ပေါ်ထွက်ခဲ့သော်လည်း ဦးနှောက်ယိုစည်းမှုများဖြစ်နေခြင်း စသည့်အားနည်းချက်များကို တွေ့ရှိရပါသည်။ ထို့ကြောင့် ပညာရေးကို မြှင့်တင် အားပေးသည့် မူဝါဒများချမှတ်ထားပြီးဖြစ်သဖြင့် မည်သို့မည်ပုံ မြှင့်တင်မည်ဟူသည့် နည်းလမ်းများဖော်ထုတ်၍ အောင်မြင်စွာ အကောင်အထည်ဖော်နိုင်ရန် မူဝါဒချမှတ်သူများနှင့် အကောင်အထည်ဖော်သူများ၏ ပညာ၊ စေတနာနှင့် စွမ်းဆောင်ရည်ပေါ်တွင် မူတည်နေပါကြောင်း သုံးသပ်ဖော်ပြလိုက်ရပါသည်။

Myanmar Aspect

61071223